Ο Γιώργος Παπανδρέου ανήκε στους πολιτικούς που παρίσταναν τους προοδευτικούς και μοντέρνους στο εξωτερικό, κερδίζοντας για αρκετό διάστημα το χειροκρότημα και την εκτίμηση των διεθνών του συνομιλητών, με το να αναλύει την αρνητική όψη των Ελλήνων που ήθελε να αλλάξει, αλλά στο εσωτερικό της χώρας συμπεριφερόταν ως κλασικός οπαδός του... λαϊκισμού και της παλαιοκομματικής σχολής, που έβγαλε ουκ ολίγους επιστήμονες στο πολιτικό προσκήνιο.
Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι η πορεία του από το 1981 υπήρξε συνεπής και υπάκουη με τις αμαρτωλές πράξεις και αποφάσεις της απερίσκεπτης οικονομικής πολιτικής του πατέρα του, Ανδρέα Παπανδρέου. Με τη διόγκωση του κομματικού κράτους, την ανάδειξη του συνδικαλισμού σε σιδερένιο χέρι της εξουσίας του παραγοντισμού, της ευνοιοκρατίας, του ρουσφετιού και της αδιαφάνειας, που κατά τραγική ειρωνεία άρχισαν να σκάνε ως σκάνδαλα και παθογένειες από τη στιγμή που έγινε και ο ίδιος πρωθυπουργός.
Ακόμη και τα «αυτοκριτικά» «αν» που πλάσαρε στην κοινή γνώμη ως λυτρωτική ανάγκη για να υπερβεί τα κακώς κείμενα του κυβερνητικού παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ ήταν προσχηματικά την περίοδο που διαδέχτηκε στην προεδρία του κόμματος τον Κώστα Σημίτη, καθώς η στάση του μέχρι τις εκλογές του 2009 θύμιζε πολιτικάντηδες, τύπου Γκρούεζα. Επένδυσε στη σκανδαλολογία, το λαϊκισμό και την υπερβολή και λες και ήταν τυφλωμένος από το φως της «λαμπρής» εξουσίας, που ήθελε να κατακτήσει πάση θυσία, λοιδορούσε, αμφισβητούσε και ναρκοθετούσε τα «πρέπει» που ζητούσε ο τότε πολιτικός του αντίπαλος, Κώστας Καραμανλής.
Δηλαδή, σειρά διαρθρωτικών μέτρων, αλλαγές στην Παιδεία, εξωστρέφεια στην οικονομική πολιτική με αιχμή τη διάνοιξη επενδυτικών οριζόντων σε Κίνα και Ρωσία, τη μείωση του μισθολογικού και συνταξιοδοτικού κόστους με το έγκαιρο πάγωμα στις σχετικές δαπάνες. Απέναντι σε όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου προέβαλλε το μέτωπο της απόλυτης άρνησης, επιδιδόμενος σε αρεστές υποσχέσεις και χάιδεμα αφτιών, χρησιμοποίησε το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν για όλους», ενώ εκ των υστέρων φάνηκε πως γνώριζε την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Και τώρα φτάσαμε στη στιγμή που το «έπρεπε» εκδικήθηκε το «αν». Και εξηγούμεθα:
Αν ο κ. Παπανδρέου έδινε συναίνεση στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και δεν αξιοποιούσε τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας ως ευκαιρία να επιταχύνει την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αν δεν έταζε τα πάντα στους πάντες, αν όταν έγινε πρωθυπουργός απέτρεπε τη δυσφήμηση της χώρας στο εξωτερικό, αποφεύγοντας τη χρήση επικίνδυνων λέξεων και εκφράσεων, τύπου «τιτανικός» και «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα», αν δεν επεδίωκε να φανεί ο ίδιος αρεστός στους εταίρους του με το να συστήνει στο εσωτερικό της χώρας εξεταστικές επιτροπές για την οικονομία, αν δεν έκανε μυστικά παζάρια για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, αν δεν συγκροτούσε κυβερνήσεις με «κολλητούς» και «κηπουρούς» κατά τη διάλεκτο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αν δεν κρατούσε σε κατάσταση διαλυτικής ομηρίας και ακινησίας τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με την «παπατζίδικη» διαδικασία του ΟΠΕΝ ΓΚΟΒ, αν άκουγε εγκαίρως την Αξιωματική Αντιπολίτευση, αν δεν άφηνε τους υπουργούς του να παίζουν παιχνίδια στο ταμπλό της προσωπικής τους επιβίωσης ή του ξεκαθαρίσματος εσωκομματικών λογαριασμών, αν δεν προκαλούσε την κοινή γνώμη με εξυπνάδες του τύπου «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία», αν δεν επιχειρούσε να κερδίσει πολιτικό χρόνο στην αβεβαιότητα που είχε δημιουργήσει με την επιστράτευση εκβιαστικών διλημμάτων, που στόχο είχαν τη μη αποκάλυψη της αλήθειας και το βυθισμό της γνώσης που έπρεπε να έχει ο κόσμος για αυτή στο σκοτάδι, τότε δεν θα είχαμε φτάσει στη χθεσινή εξέλιξη. Και αυτό γιατί τα «αυτονόητα» έγιναν «αναπόφευκτα», επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν στο σωστό χρόνο και με τον ορθό τρόπο.
Ευτυχώς, που ο αρχηγός της Ν.Δ., Αντώνης Σαμαράς, με την απόφασή του να βοηθήσει τη χώρα στο παρά πέντε της καταστροφής, δεν θα περάσει στην Ιστορία ως ο πολιτικός που τα επόμενα χρόνια θα προβάλλει τα μίζερα «αν» για να δικαιολογήσει τις αμαρτίες των προκατόχων του. Έκανε αυτό που «έπρεπε», και ας ήταν μια απόφαση υψηλού ρίσκου για το προσωπικό του μέλλον.
parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου