«Πού θα κατεβείτε;» με ρώτησε ο υπάλληλος στα ΚΤΕΛ προσπαθώντας να βολέψει κάπου το σάκο μου. «Πάτρα», του απάντησα, αλλά στο μυαλό μου είχα μια άλλη πόλη, τον τελικό μου προορισμό, το Λονδίνο. Και πράγματι, ξεκινώντας από το σταθμό των ΚΤΕΛ του Κηφισού και χρησιμοποιώντας διαδοχικά ένα λεωφορείο, ένα πλοίο και αρκετά τρένα, δυόμισι μέρες αργότερα έφτασα τελικά στην Αγγλία. Αποφεύγοντας τα αεροπορικά ταξίδια λόγω χρόνιας φοβίας, προτίμησα τον δύσκολο τρόπο διά ξηράς και θαλάσσης, οπλισμένος όμως με μια τυχοδιωκτική διάθεση που συνοψιζόταν στο ότι το να διασχίζεις την Ευρώπη με το τρένο δεν μπορεί παρά να είναι μια όμορφη εμπειρία.
ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ
Αθήνα - Πάτρα - Ανκόνα
Από τη στάση των ΚΤΕΛ στην Πάτρα μέχρι το σημείο του λιμανιού απ' όπου φεύγουν τα πλοία για Ιταλία είναι περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια. Φτάνοντας εκεί, έμαθα ότι στις 22 ώρες που χωρίζουν την Πάτρα από την Ανκόνα είχαν προστεθεί άλλες τρεις (για άγνωστο λόγο), με το πλοίο να μένει δεμένο στο λιμάνι. Οταν κάποτε ξεκινήσαμε, είχα ήδη αρχίσει να κουράζομαι. Με την ώρα, και όσο νύχτωνε στα ήρεμα νερά της Αδριατικής, ο κόσμος που βρισκόταν γύρω μου στο κατάστρωμα προσαρμόστηκε: μια παρέα Τούρκων άρχισε να χορεύει σε ανατολίτικους ρυθμούς γύρω από ένα κινητό, κάτι νεαροί Ιταλοί το είχαν ρίξει στα χαρτιά, ενώ ένα μικρό γκρουπ Γερμανών συνταξιούχων, πίνοντας μπίρες, είχαν μια ζωηρή συζήτηση. Οταν νύσταξα, δοκίμασα την τύχη μου στην αίθουσα με τις αεροπορικές θέσεις, όπου παραδόξως ήμουν σχεδόν μόνος. Ξέχασα να αναφέρω ότι δεν είχα καμπίνα. Τα εισιτήρια του ταξιδιού μου ήταν έτσι κι αλλιώς ακριβά (περίπου διπλάσια από ένα αεροπορικό εισιτήριο), οπότε διάλεξα να μην επιβαρυνθώ άλλο και να ταξιδέψω στην οικονομική θέση.
ΑΠΟ ΤΡΕΝΟ ΣΕ ΤΡΕΝΟ
Φτάνοντας στην Ιταλία
Πλησιάζοντας σε ιταλικό έδαφος, άρχισα να καταλαβαίνω ότι λόγω της καθυστέρησης στην Πάτρα δεν ήταν καθόλου απίθανο να μην καταφέρω να είμαι στην ώρα μου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ανκόνα, για να προλάβω το τρένο για την Μπολόνια. Με το που κατέβηκα από το πλοίο, έμαθα ότι για το σταθμό υπάρχει ένα λεωφορείο (το 1/4, που σταματά ακριβώς έξω από το σταθμό), αλλά δεν είχα χρόνο να το περιμένω ούτε να περπατήσω 30 λεπτά με το σάκο στην πλάτη. Μπήκα λοιπόν σε ένα ταξί, συμφώνησα χωρίς πολλά παζάρια τα «quindici euro» (15 ευρώ) και έφτασα στο σταθμό συγχρόνως με το τρένο. Μπήκα βιαστικά μέσα και, πριν ακόμα βρω το κάθισμά μου, το ένιωσα να ξεκινάει. Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ότι τα πλοία αργούν. Προγραμματίζοντας το ταξίδι σας, λοιπόν, υπολογίστε ένα παράλογα μεγάλο κενό σε κάθε ανταπόκριση, ώστε να είστε σίγουροι.
Μπολόνια
Η διαδρομή μέχρι την Μπολόνια είναι αρκετά σύντομη (2 με 2½ ώρες) και αρκετά ευχάριστη. Το τρένο κινείται μέχρι ένα σημείο παραλιακά και κάπου στο Ρίμινι στρίβει και κατευθύνεται βορειοδυτικά. Η Μπολόνια είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους ευρωπαϊκούς σταθμούς με ανταποκρίσεις για όλη την Ιταλία αλλά και την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Μπορείτε να χαζέψετε τον κόσμο στις αποβάθρες πίνοντας έναν καφέ στα μαγαζάκια που υπάρχουν γύρω του ή, αν έχετε αρκετό χρόνο, μπορείτε να αφήσετε τα πράγματά σας στο σταθμό για να κάνετε μια βόλτα στην πόλη και να επισκεφτείτε τους κεκλιμένους πύργους της.
Στο νυχτερινό τρένο
Το επόμενο τρένο μου ήρθε στις 11 το βράδυ, χωρίς καθυστέρηση. Θα διέσχιζε μέσα στη νύχτα τη βόρεια Ιταλία, ένα μέρος της Ελβετίας και θα έφτανε το πρωί στο Παρίσι. Σε αντίθεση, βέβαια, με την περιγραφή του στο Ιντερνετ, το νυχτερινό τρένο δεν είναι καθόλου πολυτελές, καθόλου καινούργιο και καθόλου άνετο. Είναι ακριβώς σαν τα νυχτερινά τρένα για Θεσσαλονίκη. Οταν ο υπεύθυνος του τρένου έρθει και πάρει το διαβατήριό σας λέγοντας ότι θα σας το ξαναδώσει το πρωί, μην τρομάξετε, αλήθεια λέει και δεν πρόκειται να το χάσει. Κάθε κουπέ (της δεύτερης θέσης) αναλογεί σε έξι άτομα, αλλά σπάνια θα είναι γεμάτο. Το δικό μου το μοιράστηκα με έναν Κορεάτη, μια Γαλλίδα και έναν Ιταλό. Ολοι στην ηλικία μου, φαντάζομαι όχι τυχαία, αν κρίνω από μια σχετική ομοιογένεια συνεπιβατών που διαπίστωσα κάνοντας βόλτα στα γειτονικά βαγόνια.
Αφιξη στο Παρίσι
Ξύπνησα έπειτα από αρκετές ώρες, ξεκούραστος και καλοδιάθετος. Αναζήτησα καφέ, γεγονός σχετικά δύσκολο, καθώς το βαγόνι-κυλικείο απείχε αρκετά από το δικό μου. Μέχρι να επιστρέψω με έναν καπουτσίνο, οι «συγκάτοικοί» μου είχαν μετατρέψει τα κρεβάτια σε καθίσματα και όλα έμοιαζαν σχεδόν ειδυλλιακά, μέχρι που η Γαλλίδα δίπλα μου, κοιτώντας από το παράθυρο, μας ενημέρωσε ότι κάτι δεν πάει καλά. Η προγραμματισμένη ώρα άφιξης ήταν 11 το πρωί και κατά τη γνώμη της αυτό ήταν απίθανο να συμβεί, κρίνοντας από το σημείο όπου βρισκόμασταν. Οπως αποδείχτηκε, εξαιτίας μιας αναγκαστικής παράκαμψης δεν θα φτάναμε στο Παρίσι πριν από τις 2 το μεσημέρι. Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ότι δεν αργούν μόνο τα πλοία, αργούν και τα τρένα. Εχοντας συμβιβαστεί με το γεγονός ότι δεν θα προλάβαινα το Eurostar που θα με πήγαινε στο Λονδίνο, κάθισα στη θέση μου, έβγαλα το βιβλίο μου και προσπάθησα να το ξεχάσω.
Εφτασα στο σταθμό Paris Bercy έχοντας συμπληρώσει 15 ώρες ταξιδιού, κατέβηκα βιαστικά στο μετρό, άλλαξα γραμμή και βρέθηκα τελικά στο σταθμό Paris Nord, όπου, αφού έπαιξα σπασμένο τηλέφωνο με τους υπαλλήλους των διάφορων σιδηροδρομικών εταιρειών, κατάφερα να τους πείσω ότι έχασα το τρένο με ευθύνη της SNCF και της Trenitalia. Κι έτσι έβγαλα, χωρίς να το πληρώσω, ένα καινούργιο εισιτήριο με το επόμενο διαθέσιμο τρένο. Αν σας τύχει κάτι αντίστοιχο, φροντίστε να σφραγίσετε το εισιτήριό σας μέσα στο τρένο.
Κάτω από τη Μάγχη
Τέλος πάντων, το Eurostar είναι μια διαφορετική εμπειρία. Μην ξεχάσετε να είστε μισή ώρα νωρίτερα για να περάσετε από τον έλεγχο διαβατηρίου και αποσκευών. Η διαδικασία θυμίζει περισσότερο αεροπλάνο παρά τρένο.
Εν τω μεταξύ, το να περάσω κάτω από τη Μάγχη δεν θα έλεγα ότι ήταν το όνειρο της ζωής μου. Ωστόσο, η υπόγεια διαδρομή είναι τόσο σύντομη (περίπου 25 λεπτά) και δεν διαφέρει σε τίποτα από μια μεγάλη διαδρομή με το μετρό. Με τις εικόνες της νότιας Αγγλίας να δίνουν τη θέση τους στα λονδρέζικα προάστια ολοκλήρωσα το πρώτο μέρος της οδύσσειάς μου και κατέβηκα παραδόξως ξεκούραστος στην αποβάθρα του σταθμού St. Pancras.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα στη διαδικασία της επιστροφής μου, ήταν ότι τα τρένα αργούν ακόμα και στην Αγγλία. Μετά αναμονή μιας ώρας, λοιπόν, στο σαλόνι του σταθμού St. Pancras, μπήκα στο Eurostar, έφτασα στο Paris Nord νωρίς το απόγευμα και πήρα το μετρό για να πάω στο Paris Bercy, από όπου θα έπαιρνα το νυχτερινό τρένο για την Μπολόνια. Σε αντίθεση με το πρώτο μέρος του ταξιδιού, όπου η διαδρομή αυτή ξεκινάει αργά το βράδυ, η αναχώρηση από το Παρίσι είναι πάντα απογευματινή, οπότε το κουπέ δεν είχε διαμορφωθεί ακόμα σε υπνοδωμάτιο. Οι συνταξιδιώτες μου αυτήν τη φορά ήταν μια οικογένεια Καναδών που έδειξαν να ενδιαφέρονται αρκετά για την ελληνική κρίση, αλλά και για το αν ήταν εύκολο να βρει κανείς εισιτήρια στους... Ολυμπιακούς Αγώνες. Αφού απολαύσαμε όλοι μαζί από το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα στο ύψος της Ντιζόν, ρίξαμε τα καθίσματα και σιγά-σιγά κοιμηθήκαμε.
Ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα από δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του κουπέ που συνοδεύονταν από τις φωνές «Police, police!» και μετά, αφού ανοίξαμε, είδα έναν θυμωμένο Ιταλό αστυνομικό να με κοιτάει φωνάζοντας «Greco, Greco!». Εψαξε την τσάντα μου και, αφού κατάλαβε ότι δεν είχα πάνω μου ένα... κιλό ναρκωτικά, έφυγε σαν να μην είχε έρθει ποτέ. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έγινε αυτός ο έλεγχος στα ελβετοϊταλικά σύνορα και τα Αγγλικά του υπαλλήλου του τρένου δεν επαρκούσαν για να μου εξηγήσει. Ο Καναδός μπαμπάς δίπλα μου, έχοντας τρομάξει πολύ, με το που έφυγε ο αστυνομικός ξάπλωσε στο κρεβάτι, αναφώνησε «Oh my God!» και άρχισε να γελάει με νευρικότητα.
Πέρασα τις τρεις τελευταίες ώρες του ταξιδιού όρθιος στο διάδρομο δίπλα στο παράθυρο, είδα την ανατολή έξω από την Πάρμα με την υγρασία της ιταλικής υπαίθρου να κολλάει στο τζάμι. Και έφτασα στην Μπολόνια ξημερώματα.
Τέτοιες ώρες ο σταθμός της Μπολόνια είναι ήσυχος, αλλά όχι άδειος, και έτσι θα βρείτε εύκολα έναν καπουτσίνο και ένα κρουασάν για πρωινό. Το τρένο για την Ανκόνα ήταν και πάλι στην ώρα του. Από εκεί, όταν έφτασα, πήρα το λεωφορείο 12 για να πάω στα γραφεία των ακτοπλοϊκών εταιρειών για το τσεκ ιν και μετά πήρα το λεωφορείο 20, που με άφησε έξω από το πλοίο. Εχοντας φτάσει περίπου τρεις ώρες νωρίτερα, κάθισα σε ένα από τα καφέ που υπάρχουν στο λιμάνι και έπειτα μπήκα στο πλοίο, για να μάθω λίγες στιγμές αργότερα ότι αναμενόταν και πάλι καθυστέρηση περίπου δύο ωρών. Οπως είπε και ένας οδηγός φορτηγού που γκρίνιαζε δίπλα μου, «δεν έχει φύγει και ποτέ στην ώρα του».
Οταν το επόμενο πρωί κοίταξα το ρολόι μου, είδα ότι ήταν μόλις 7 το πρωί και, παρόλο που ήξερα ότι δεν θα φτάσω στην Πάτρα νωρίτερα από τις 5, σηκώθηκα για να ζήσω όσο πληρέστερα γινόταν την τελευταία μέρα του ταξιδιού. Αυτό που στην πραγματικότητα ήθελα να κάνω, ήταν να βάλω σε μια τάξη τις αναμνήσεις μου. Ωρες αργότερα, το πιο ασφαλές συμπέρασμα του ταξιδιού, βλέποντας από μακριά το λιμάνι της Πάτρας, ήταν ότι η διαδρομή αυτή συστήνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε αληθινά μοναχικό τύπο, που δεν δυσκολεύεται να περάσει τόσες μέρες με ένα βιβλίο ή απλώς χαζεύοντας από ένα παράθυρο. Σε αντίθετη περίπτωση, προτείνω να σχηματίσετε μια μικρή και ευέλικτη παρέα. Κυρίως όμως, αν το αποφασίσετε, να έχετε στο μυαλό σας τον καβαφικό στίχο. Σημασία δεν έχει να φτάσετε στο Λονδίνο. Αν δεν σκοπεύετε να απολαύσετε το ταξίδι, τη διαδρομή και την αίσθηση του να διασχίζεις την Ευρώπη, αν δηλαδή επιλέγετε αυτό το ταξίδι απλώς και μόνο για να αποφύγετε το αεροπλάνο και ανυπομονείτε να φτάσετε, τότε θα δυσκολευτείτε. Καλύτερα κλείστε τα μάτια και πετάξτε.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου