Το πιο ενοχλητικό μέσα στον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης είναι να βλέπεις το πολιτικό προσωπικό της χώρας - κυρίως τους υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης και τους βουλευτές της συμπολίτευσης - να παριστάνουν στα εναλλασσόμενα στιγμιότυπα της ειδησεογραφίας είτε τους ολοφυρόμενους συγγενείς της κοινωνίας, είτε τους γενναίους πατριώτες, που τάχα θέτουν υπεράνω του ατομικού πλήγματος και κόστους τη σωτηρία του έθνους και της Ελλάδας.
Και στις δυο περιπτώσεις έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάνουν το χρέος τους απέναντι στον ελληνικό λαό, που είναι καταχρεωμένος και τελεί σε καθεστώς... απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης και ψυχολογικής φρίκης. Όμως, η πολιτική δεν είναι να μοιράζεις συμπόνια στους αναξιοπαθούντες και αύριο συλλυπητήρια στους σημερινούς μελλοθάνατους. Πολιτική δεν είναι να κάνεις μόνο τεμενάδες στους πολυχρονεμένους πασάδες της τρόικας, ούτε να γίνεσαι τελάλης σε φιρμάνια τρόμου, κουνώντας το δάχτυλο με αυστηρό ύφος σε κάθε εργαζόμενο και οικογενειάρχη. Ούτε είναι πολιτική να δίνεις μεταρρυθμιστικό άλλοθι σε επαίσχυντες αποφάσεις, καρφώνοντας πιασάρικες κονκάρδες με αόριστο περιεχόμενο, του τύπου «βολεμένοι» «συντεχνίες» κ.τ.λ., για να στοχοποιήσεις επαγγελματικές τάξεις και κατηγορίες εργαζομένων. Στην Ελλάδα δεν βιώνουμε μόνο την απόλυτη υποδούλωση της πολιτικής στους άγραφους νόμους της αγοράς, που πλέον υπερισχύουν και της συνταγματικής νομιμότητας.
Πολύ φοβάμαι ότι με την οικονομική κρίση αποκαλύφθηκε το μέγεθος της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των κομμάτων εξουσίας. Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να φάνταζαν στα μάτια της κοινής γνώμης ικανά να εγγυηθούν και να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη, όμως αυτή η αίσθηση ασφαλούς διακυβέρνησης της χώρας στο παρελθόν, σήμερα αποδεικνύεται πόσο εικονική ήταν. Διότι δεν μπορεί να εγκαλείται από τους κυβερνώντες η ελληνική κοινωνία ότι ζούσε με δανεικά και σε καθεστώς επίπλαστης ευημερίας και τώρα να πρέπει να επιστρέψει πίσω το μισθό, τη σύνταξη, το επίδομα και κάθε κεκτημένο, όταν και οι πολιτικοί της Ελλάδας ζούσαν τον αντίστοιχο μύθο στην εξουσία που κατείχαν με τζάμπα χρηματοδότηση.
Η χώρα όμως δεν έφτασε στο σημερινό αδιέξοδο από το «συγκεκριμένο τύπο» πολιτικού και τον ελαφρύ τρόπο άσκησης της εξουσίας, αλλά και από την αβάσταχτη κολακεία με την οποία απευθυνόταν στους πολίτες, είτε για να εξασφαλίσει την ηρεμία του, είτε για να κρύψει το ασήμαντο μέγεθος των ικανοτήτων του έναντι των σοβαρών απαιτήσεων της ευθύνης και του χρέους. Πολιτικές εξυπνάδες, του τύπου η κοινωνία είναι πολύ μπροστά, που λειτούργησαν ως ανεύθυνο κανάκεμα του κόσμου, κατέστησαν την πολιτική χαλαρό περιπατητή των εξελίξεων και ουραγό των γεγονότων. Την έθεσαν εκτός πραγματικότητας…
Σήμερα τα ίδια πρόσωπα πασχίζουν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, αλλά δεν μπορείς να προηγηθείς της κοινωνίας κατεδαφίζοντάς την σε έναν τυφλό αγώνα δρόμου. Το πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι χρονικό, αλλά ποιοτικό. Και καμία επίκληση πολιτικού κόστους δεν αρκεί για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη και να συγκινηθεί για το δράμα που βιώνουν σε προσωπικό επίπεδο οι κυβερνώντες ή να εντυπωσιαστεί για το θάρρος τους να λάβουν αντιδημοφιλείς αποφάσεις, που μπορεί να είναι και η εκλογική τους ταφόπλακα.
Το πολιτικό κόστος των ολίγων, δηλαδή μιας δράκας υπουργών ή βουλευτών, που με οδυνηρό τρόπο το περιφέρουν στα κανάλια και στη Βουλή, δεν μπορεί να συγκριθεί με την οικονομική αιμορραγία των εκατομμυρίων πολιτών. Ένας αποτυχών υπουργός εάν δεν επανεκλεγεί βουλευτής θα χάσει μόνο τα προνόμια της εξουσίας και φυσικά ουδέποτε θα διανοηθεί από τύψεις ή στεναχώρια να θέσει τέρμα στη ζωή του, όπως συμβαίνει τα τελευταία δυο χρόνια με δεκάδες επιχειρηματίες, που κρέμασαν στο κενό μόνο ό,τι δεν μπορούσε να τους πάρει το κράτος. Το άψυχο πια σώμα τους.
parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου