Η μεταπολιτευτική ιστορία έχει αποδείξει ότι η πιο κακοποιημένη λέξη της πολιτικής και συνδικαλιστικής γλώσσας είναι ο «διάλογος». Είναι κάτι που χρησιμοποιείται κατά κόρον, αλλά επί της ουσίας ποτέ δεν προτάσσεται για καλό σκοπό ή, όταν υποτίθεται πως διεξάγεται, αποτελεί το φερετζέ της απραξίας και της εύσχημης υπεκφυγής από τις συνέπειες του πολιτικού κόστους. Η επινόηση του διαλόγου ως επικοινωνιακού προσχήματος για...
την καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες είναι μια αδιέξοδος τακτική και συνήθως οπισθοδρομική, διότι επί σειράν ετών κράτησε αιχμάλωτη την πρόοδο της χώρας στην ακινησία. Ο διάλογος, που ανέκαθεν υπήρξε προσχηματικός, κρύβει και τη χειρότερη παθογένεια του πολιτικού συστήματος, που δεν είναι άλλη από τον εναγκαλισμό του κράτους με τα κόμματα, με τις εξαρτημένες ηγεσίες από εργατοπατέρες κάθε λογής και κάθε βαθμίδας, που αξιοποιούν τα απορρέοντα προνόμια από τη συνδικαλιστική τους ιδιότητα, για να υπηρετούν πρώτιστα τους πολιτικούς φορείς στους οποίους ανήκουν. Όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις, μπορεί να παριστάνουν τους σκληρούς διαπραγματευτές απέναντι στους πολιτικούς συντρόφους, συναγωνιστές, συμμαχητές, συνοδοιπόρους κ.τ.λ. Και μέσα από αυτό το σικέ παιχνίδι του διαλόγου η χώρα πάει κατά διαόλου.
metrogreece
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου