EMΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ Ονόµατα κι ευθύνες

ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ από τους Τριανταέναν ανθρώπουςτων γραµµάτων, των τεχνών και της επιστήµης που υπέγραψαν την κοινή έκκληση προς τον πολιτικό κόσµο τούς γνωρίζω προσωπικά και τους εκτιµώ απεριόριστα. Αποτελούν ό,τι πιο φωτεινό κι ό,τι πιο αξιόπιστο διαθέτει ο κόσµος στους τοµείς τους.
ΕΥΛΟΓΟ, λοιπόν, και καλοδεχούµενο να καταθέτουν δηµοσίως την ανησυχία τους και να προειδοποιούν γιατους κινδύνους που µας απειλούν. Χωρίς κανέναν δισταγµό προσυπογράφω και την αγωνία τους και την έκκλησή τους.

ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ, όµως, δύο παρατηρήσεις. ΠΡΩΤΟΝ, τα ονόµατα. Οταν παρατηρείς ότι υπάρχουν κάποιοι που «επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιµένουν να επενδύουν στην κατάρρευση µε οδηγό τοδικό τους προσωπικό ή κοµµατικό συµφέρον», δεν µπορείς να µη λες ποιον εννοείς.
Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ είναι πολύ βαριά για να µην προσωποποιείται, άρα να µην αποδεικνύεται. Κι είναι εξαιρετικά ισοπεδωτική για να ίπταται πάνω από το σύνολο του πολιτικού συστήµατος χωρίς να αποδίδεται, άρα και να αντικρούεται – πειστικά ή όχι, αδιάφορο...
∆ΕΥΤΕΡΟΝ, οι ευθύνες. Είναι σωστό να καλείς όλους «να αναλάβουν στο ακέραιο τις ευθύνες τους» απότη στιγµή που είναι προφανές ότι όλοι έχουν ευθύνες. Αλλά µε µια διευκρίνιση: δενέχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες. Οκαθένας κρίνεται όχι συνολικά,αλλά ως προς τον ρόλο που του έχει αναθέσει το δηµοκρατικό σύστηµα.
ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ, όµως, πως όταν τηστιγµή της κρίσης φορτώνεις το βάρος ισοµερώς και αδιακρίτως σε όλες τις πλάτες είναι ο ασφαλέστερος δρόµος για να καταλήξεις εκ των υστέρων στο ισοπεδωτικό «φταίνε όλοι!».
ΑΛΛΑ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ σήµερα δεν αντιµετωπίζει µόνο πρόβληµα οικονοµικής επιβίωσης, το οποίο σωστά επισηµαίνουν οι Τριανταένας. Ούτε µόνο πρόβληµα ηγεσίας, όπως υπαινίσσονται.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ πρωτίστως πρόβληµα νοµιµοποίησης του πολιτικού συστήµατος, άρα πρόβληµα δηµοκρατίας. Γιανα το πω µε τον πιο απλό τρόπο: κινδυνεύουµε ναπετάξουµε το µωρό µαζί µε τα βρωµόνερα...
ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ πολιτική κρίση, όµως, η χειρότερηαπάντηση είναι η εξίσωση τωνπάντων. ∆ιότι αυτή ηεξίσωση αποτρέπει την ανάδειξη λύσεων µέσα από το συντεταγµένο δηµοκρατικόσύστηµα (αφού όλοι θα φταίνε το ίδιο για την «καταστροφή»...) και εκτρέπει την αναζήτηση λύσεωνή διεξόδων σε επικίνδυνουςδρόµους και χώρους. Στην αναζήτηση, δηλαδή, κάποιων που θα βρίσκονται εκτός της υποτιθέµενης «συνευθύνης».
ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ότι οι Τριανταένας δεν έχουντίποτα τέτοιο στο µυαλό τους.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΘΕΩΡΩ εξαιρετικά σηµαντικό σε αυτήν την τόσο κρίσιµη στιγµή, όχι της οικονοµίας αλλάτης δηµοκρατίας µας, να υπερασπιστούµε εξίσου τα αναγκαία της κοινωνίας, τα αυτονόητα της οικονοµίας, τα απαραίτητα του µέλλοντος, αλλάκαι τα θεµελιώδη του κοινοβουλευτισµού.
Οταν τη στιγµή της κρίσης φορτώνεις το βάρος ισοµερώς καιαδιακρίτως σε όλες τις πλάτες, είναι ο ασφαλέστερος δρόµος για να καταλήξεις εκ των υστέρων στο ισοπεδωτικό «φταίνε όλοι!»


tanea.gr