Η ιστορική ευθύνη Σαμαρά

Του Εφραίμ Κυριζίδη

Τις τελευταίες ημέρες γίναμε όλοι δέκτες των τελευταίων δημοσκοπήσεων που καταγράφεται η ανοδική πορεία της Νέας Δημοκρατίας και η συνεχής αυξανόμενη απήχηση των θέσεων του προέδρου της στην κοινωνία. Γεγονός για τους περισσότερους αναμενόμενο.

Πέρα από την κυβερνητική φθορά, που κάθε κυβερνών κόμμα από τη μεταπολίτευση και έπειτα παρουσιάζει, η παρούσα κυβέρνηση έλαβε τέτοιες αποφάσεις που αφενός εξαθλίωνουν τους πολίτες και αφετέρου υποθηκεύουν το μέλλον της.   Το Π.Α.Σ.Ο.Κ. δεν πρόκειται να συνέλθει δημοσκοπικά και αυτό όχι μονάχα για το μνημόνιο. Συνήθισε τα τελευταία χρόνια να πολιτεύεται με λαικισμό (βλέπε τσοβόλα δώστα όλα), ποντάρωντας σε εν γνώσει προεκλογικά ψεύδη (βλέπε λεφτά υπάρχουν) και χτίζοντας μια κομματική πελατεία διορισμών ( βλέπε 90% ΠΑΣΚΕ Δημοσίου).

Τώρα που ο λαικισμός στέρεψε, τα ψεύδη δύσκολα τα ‘’τρώει΄΄ το εκλογικό σώμα και οι διορισμοί αναγκαστικά μετατράπηκαν σε απολύσεις και εθελουσίες εξόδους, βρίσκει άδεια τη φαρέτρα του για αντεπίθεση.

Ο Σαμαράς από την άλλη δείχνει να ξεπερνάει μέρα με την ημέρα το φαινόμενο του τελευταίου χρόνου, το φαινόμενο του αγανακτισμένου με τον δικομματισμό ψηφοφόρου και με τις θέσεις του κερδίζει έδαφος. Με την επιχειρηματολογία του και την επιμονή του στον άλλο τρόπο γίνεται δυσάρεστος στους  ξένους ‘’συν’’εταιρους μας αλλά αρχίζει ήδη να χτίζει την ελπίδα.

Για αυτό είναι ιστορική η ευθύνη του Σαμαρά. Γιατί είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθεί στο Μαξίμου. Πρέπει όμως να αφήσει τον τρόπο που πολιτεύτηκαν οι προκάτοχοι του και πέρα από λαικισμό και μικροκομματικά συμφέροντα να οδηγήσει την χώρα μπροστά.  

Να δώσει την ελπίδα και πάλι στον Έλληνα και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον τρόπο που σκέφτεται για την πολιτική, ο οποίος μέχρι τώρα ήταν πελατειακός και όταν το μαγαζί έκλεισε εχθρικός. Να κάνει πράξη άμεσα όλα αυτά που προτείνει από το μεταναστευτικό μέχρι το άσυλο και από την ανάπτυξη μέχρι την εξωτερική πολιτική. Να κυβερνήσει χωρίς στρογγυλέματα αλλά με γωνίες.

Αν το καταφέρει τότε το ρυάκι θα γίνει ποτάμι, και το ποτάμι χείμαρρος, όπως συνήθιζε ο ίδιος να αναφέρει στους λόγους του στην εσωκομματική του διαμάχη.