Περί συναίνεσης...

Όταν πριν από λίγα χρόνια είχε ακουστεί από πολιτικά χείλη πως έρχονται στιγμές που θα μειωθεί η εθνική κυριαρχία είχαν προκληθεί μεγάλες αντιδράσεις. Το Μνημόνιο 1 μας οδήγησε να χάσουμε την κυριαρχία στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, όση βεβαίως είχε απομείνει δεδομένης Ε.Ε. και Ευρώ, και το Μνημόνιο 2 φαίνεται πως υπαγορεύει και τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. «Πολιτική συναίνεση για την 5η δόση», ζήτησαν κορυφαία στελέχη της Ε.Ε., με την κυβέρνηση να αντιδράει με καθυστέρηση για την παρέμβαση και μετά από την έντονη αντίδραση της ΝΔ. Εξυπηρετεί άλλωστε το Μαξίμου, καθώς αποπροσανατολίζει την δημόσια συζήτηση και μετακυλύει ή επιμερίζει τις ευθύνες.

Συναίνεση ζητάει και ο πρωθυπουργός. Πολιτικά έχει κάθε συμφέρον να το κάνει. Ως αντιπολίτευση όμως δεν έδωσε συναίνεση στην τότε κυβέρνηση της ΝΔ σε πολιτικές που αργότερα εφάρμοσε και για τις οποίες τώρα ζητάει στήριξη. Αρκεί να θυμίσουμε τις υποθέσεις της Ολυμπιακής, των Λιμανιών ή της ΔΕΗ. Αλλά και πέραν αυτού, η κυβέρνηση ζητάει σήμερα συναίνεση, δίχως να καθιστά τις άλλες δυνάμεις κοινωνούς των σχεδιασμών αλλά μόνο του αποτελέσματος. Το περιβόητο Μεσοπρόθεσμο σβήνεται και γράφεται από τους επικεφαλής της Τρόικας εν αγνοία της αντιπολίτευσης την οποία καλεί σε συναίνεση. Ωστόσο ο πρωθυπουργός θα ζητήσει συναίνεση την Τρίτη επί του σχεδίου που θα έχει οριστικοποιηθεί και ανακοινωθεί μια ημέρα νωρίτερα στο Υπουργικό Συμβούλιο και απλώς θα το παρουσιάσει στους πολιτικούς αρχηγούς. Αν η κυβέρνηση επιθυμεί πραγματική συναίνεση θα έπρεπε η συνάντηση να γίνει πριν την κατάρτιση και φυσικά όχι διλημματικά. Φυσικά και οι αποφάσεις, όπως και οι ευθύνες, ανήκουν στην ίδια που έχει την εντολή να ασκήσει την διακυβέρνηση της χώρας και, κακά τα ψέματα, δεν έχει εμποδιστεί παρά τα πρωτοφανή σκληρά μέτρα που έλαβε ούτε από τα συνδικάτα, ούτε από την αντιπολίτευση.

Προφανώς και η αντιπολίτευση σε τόσο κρίσιμες στιγμές έχει ευθύνες. Και πρέπει να τις αναλάβει. Αυτές όμως αφορούν στην άσκηση ελέγχου και κριτικής για την πορεία της οικονομίας και την κατάθεση εναλλακτικών προτάσεων, οι οποίες βεβαίως θα κριθούν για το πόσο αξιόπιστες είναι. Δεν είναι ευθύνη της η εν λευκώ συναίνεση σε κάτι που θεωρεί λάθος, πολλώ δε μάλλον όταν το Μνημόνιο 2 στήνεται στις ίδιες σαθρές βάσεις του Μνημονίου 1, το οποίο απέτυχε στους στόχους τους/

21/5/2011, 

neapolitika.wordpress.com

Βαγγέλης Πλάκας